Letter of Culture and Communication

CrowdLaw; Development of Participation in Rule-Making

Document Type : Research Article

Authors

1 Department of Public Law, Faculty of Islamic Thoughts and Law, Imam Sadiq University, Tehran, Iran

2 department of public law, faculty of islamic thoughts and law, Imam sadiqq University, Tehran, Iran

3 Faculty of Islamic Thoughts and Culture and Communication, Imam Sadiq University, Tehran, Iran

Abstract

People’s participation in government is changing and it is evolving with progress of societies. People’s participation has different patterns. The pattern that is now commonplace is the representation model. But, this pattern has undergone extensive changes, with the emergence of a phenomenon called CrowdLaw. The pattern of CrowdLaw is based on presence of people in consultation and decision-making process. CrowdLaw has need to some infrastructures like “Transparency” and in the spread, it is due to the use of open innovation and Crowd-Sourced methods. CrowdLaw is taking shape on the Internet. It can delegated to the people, in CrowdLaw, finding the problems and drafting a law and amendment of it. In other words, people have the authority to initiate the law. For estimating how the crowdlaw has improvement in rulemaking, it should be known the nature of representation and establish a comparance. Therefore, the problem of this research is the comparison between representation and CrowdLaw to know its principals to design the native pattern of CrowdLaw in other opportunities. To this end, this study, with a combination of “case study” and “interpretive” methods, seeks to clarify the horizon of CrowdLaw and how it is involved in the legislative process. Finally, it can be localized by understanding the CrowdLaw. To have such an understanding, one must benefit from Islamic teachings such as shura and social responsibility. Also, gaining the gameplay capabilities of these platforms is a great help in localizing the use of the rules collected in the law.

Keywords

  1.  

    1. آهنگران، م. و صادق پور، م. (1393). بررسی و نقد نظریۀ وکالت در عرصۀ ماهیت نمایندگی مجلس. پژوهش‌های فقهی، 707-730.
    2. 2. استوارت میل، ج. (1389). حکومت انتخابی. (علیه‌السلام) رامین، Trans، تهران: نشر نی.
    3. بیثام، د. (1390). مشارکت شهروندان در روند قانون‌گذاری. تهران: مرکز پژوهش‌های مجلس.
    4. جلایی، م. (1380). مقومات دموکراسی. بازتاب اندیشه، 47-54.
    5. جلایی، م. (1380). مقومات دموکراسی. بازتاب اندیشه، 47-54.
    6. جواهری طهرانی، م. (1394). آشنایی با مفاهیم حقوق عمومی؛ بررسی مفهوم «نمایندگی سیاسی». تهران: دفتر مطالعات نظام سازی اسلامی پژوهشکده شورای نگهبان.
    7. حافظ نیا، م.، قالیباف، م. و ملاحسینی اردکانی، ر. (1391). قابلیت‌های فناوری اطلاعات در اجرای دموکراسی مستقیم. پژوهشنامه علوم سیاسی، 123-154.
    8. حاکمی، م. (1396، 05 13). معرفی سایت Legislation Lab؛ کارگاهی برای قانون‌نویسی. Retrieved from اندیشکده شفافیت برای ایران: http://blog.tp4.ir/post/529
    9. حورعلی، م.، منتظری، ع. و الیاسی، م. (1394). شناسایی و اولویت‌بندی اصول مورد نیاز برای بهبود فضای نوآوری بنگاه‌های دفاعی ایران با رویکرد باز. مدیریت نوآوری، 57-86.
    10. دانلی، ج. (1381). دموکراسی، توسعه و حقوق بشر. راهبرد، 51-78.
    11. رنجبر، ا. (1384). نقش لابیگری در فرایند قانون‌گذاری و امکان قانونمند کردن آن. مجلس و راهبرد، 423-436.
    12. شیرازی، ع. (1398). بررسی مقایسه‌ای جایگاه مشورت در نظریـه‌هـای مـردم‌سالاری دینی و دموکراسی مشورتی. پژوهش‌های انقلاب اسلامی، 89-110.
    13. عبدالاحد، ع.، درویشوند، ا.، حسینی پور اردکانی، س.، ناظمی، ح.، راجی، س. و بهادری جهرمی، ع. (1397). آسیب‌شناسی نظام قانون‌گذاری جمهوری اسلامی ایران. تهران: مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی.
    14. عبدالحسین زاده، م. و ثنائی، م. (1394). توانمندسازی خط‌مشی‌های عمومی، با رویکرد شفافیت و مشارکت. نخستین کنفرانس ملی مدیریت دولتی ایران. تهران: دانشکده مدیریت دانشگاه تهران.
    15. قاضی شریعت پناهی، س. (1392). بایسته‌‌های حقوق اساسی. تهران: میزان.
    16. قلی پور، آ. و پیران نژاد، ع. (1387). ارتقای اعتماد عمومی و دموکراسی الکترونیکی: تبیین نقش دولت الکترونیک. مدرس علوم انسانی، 219-256.
    17. کیا، ع. و عبدالله، ع. (1388). دموکراسی در فضای وب؛ زمینه‌ها و چالش‌ها. اطلاعات سیاسی-اقتصادی، 146-155.
    18. لاگلین، م. (1393). مبانی حقوق عمومی (چهارم) ed، تهران: نی.
    19. مرتب، ی. (1396، 2303) WikiLegis، بستری برای مشارکت مردم در فرآیند قانون گذاری برزیل. Retrieved from شفافیت برای ایران: http://blog.tp4.ir/post/475
    20. نرگسیان، ع.، جمالی، ق.، هراتی، م. و آذری، ح. (1397). بررسی ارتباط فساد و اعتماد در رابطه بین شفافیت و رضایت شهروندان. نشریه مدیریت دولتی، 289-310.
    21. نوری، م. و توسلی رکن‌آبادی، م. (1395). بررسی تطبیقی اندیشه‌ها هابز، لاک و راولز در پرتو موقعیت فرضی قرارداد اجتماعی. پژوهش سیاست نظری، 111-151.
    22. هوئرتا، ا. (1395). 100 سال دگر؛ اقتصاددانان پیشرو آینده را پیش‌بینی می‌کنند. In صد سال دگر (آ. پورابراهیمی، Trans.، pp. 32-35(تهران: کارآفرین.
    23. وحیدی منش، ح. (1393). دموکراسی و اخلاق لیبرالی. معرفت سیاسی، 79-102.
    24. ویژه، م. (1387). نمایندگی یا وکالت (اشتراک و افتراق نهاد «نمایندگی» و «وکالت»). خردنامه همشهری، 78.
    25. Pedersen، ، Kocsis، D.، Tripathi، A.، & Tarrell، A. (2013). Conceptual Foundations of Crowdsourcing: A Review of IS Research. 2013 46th Hawaii International Conference on System Sciences، (pp. 579-588). Hawaii.
    26. Aitamurto، (2012). Crowdsourcing for Democracy: A New Era in Policy-Making. Publication of the Committee for the Future، Parliament of Finland.
    27. Aitamurto، (2016). Collective Intelligence in Law Reforms: When the Logic of the Crowds and the Logic of Policymaking Collide. System Sciences، (pp. 2780-2789). hawaii.
    28. Aitamurto، ، & Landemore، H. (2015). Five design principles for crowdsourced policymaking: Assessing the case of crowdsourced off-road traffic law in Finland. Journal of Social Media for Organizations، 1-19.
    29. Allio، (2005). Interview with Henry Chesbrough: innovating innovation. Strategy and Leadership، 19-24.
    30. Clark، ، Morris، M.، & Lomax، N. (2018). Estimating the outcome of UKs referendum on EU membership using e-petition data and machine learning algorithms. Journal of Information Technology & Politics، 1-14.
    31. Dimba، (2018، March 22). CrowdLaw as a tool for open governance. Retrieved from GovLab Blog: http://thegovlab.org/crowdlaw-as-a-tool-for-open-governance/
    32. Farina، ، Epstein، D.، Heidt، J.، & Newhart، M. (2012). Knowledge in the People: Rethinking "Value" in Public Rulemaking Participation. Wake Forest، 1185.
    33. Find out more about e-petitions. (n.d.). Retrieved from UK Parliament: https://www.parliament.uk/get-involved/sign-a-petition/e-petitions/
    34. Friess، (2015). Online Deliberation Complete. International Communication Association Conference، (pp. 1-38). Puerto Rico.
    35. Gerber، ، & Morton، R. (1998). Primary election systems and representation. Journal of Law، Economics، & Organization، 304-324.
    36. HanYou، ، KyuLee، J.، Kang، H.، & Go، E. (2015). Participatory or deliberative democracy? Exploring the mediation effects of perceived online deliberation and online interactive activities on social outcomes. Telematics and Informatics، 205-214.
    37. Miller، (2003). Political Philosophy: A Very Short Introduction. (ک. پولادی، Trans.) New York: Oxford University Press.
    38. Newhart، ، & Brooks، J. (2017). Barriers to Participatory eRulemaking Platform Adoption: Lessons Learned from RegulationRoom. Cornell e-Rulemaking Initiative Publications، 1-28.
    39. Noveck، (2018). Crowdlaw: Collective Intelligence and Lawmaking. Analyse & Kritik، 359–380.
    40. Pfoser، D.، Crooks، A.، & Jenkins، A. (2015). Crowdsourcing urban form and function. International Journal of Geographical Information Science، 720-741.
Letter of Culture and Communication
Volume 6, Issue 1 - Serial Number 11
December 2021
Pages 25-57